Kışı özellikle doğduğum köyde bulunduğum zaman severim. Köyden çıktığımdan artık 10 yıldır. O İstanbulda üniversite kazandığım gündü ve kendi kendime şehirde yaşamaya, şehir hayatını öğrenmeye başladım. Bu yaşam tarzına gayret ettiğim doğru ama doğduğum köyü çok özlerim.
On yıl önce İstanbulda üniversitede kazanıp hayalimi gerçek olmuştu, mezun olduktan sonra burada iş buldum. Hayatımdan şikayet etmem, yüksek maaşım var, iyi arkadaşlarımla bazen İstanbul gece hayatından zevk alırız. Dolayısıyla şikayet etmek için hiçbir sebebim yok ama arasıra özlem doğduğum, okula gittiğim köyü hatırlatır.
Ben kışı köyümüzde severim. İstanbul kışını beğenmem, o benim değil. Köyde kar 50 santimetreye çıkar, bu beyaz ve temiz kar içinde derin bir anlam, basitlik var. Akşamlar bu beyaz bütünlük içinde evlerin ışıkları ve bacadan çıkan duman göründüğü zaman daha ilginç hale gelir. Tüm bunlar hikaye hale gelir ve ister istemez o sahneye aşık olursun
Şimdi ben evliyim, çocuğa sahibim, ve çocuğum biraz da büyüyeceğinde ona aynı duyguları verebilip-veremeyeceğimi düşünürüm. Çocukluğundan en az birkaç gün köyde geçirmesini, o yaşta hissettiğim her şeyi görüp hissetmesini çok isterim. Galiba bu gelecek yaşamında ona çok şey verir.
