Pukirev atölyesinde günlük işlerini tamamlamaya çalışıyordu ama aklını bir türlü toplayamıyordu çünkü yüreği ve aklı birlikte değildi. Sevdiği, Ruh Eşi bir hafta sonra evlendiriliyordu. Kanıyordu yüreği…Yürek kanar mı. Evet biliyordu artık karardı…
Rus Ressam yoksul bir köylü çocuğu olarak dünyaya gelmişti. En büyük isteği içinde bitmek tükenmek bilmeyen sanatını icra etmekti. Çocukluk yılları yoksulluk ve açlıkla geçmişti. Pukirev her şeyin üstesinden gelmişti de AŞK acısı başkaydı. Aşk en büyük sınavı olacaktı. 1800’lü yıllarda aileler kızlarını bir nevi hayat sigortası olarak kullanmakta idi. Yüksek rütbeli para babaları ile evlendirmek (Eşitlik, karar verme hakları gibi konular henüz icat edilmemişti). Ortalık yangın yeri gibiydi, genç kızlarla evlenmek için bir sürek avı başlamıştı.
Bir nehir kıyısında görüp yüreğini verdiği altın sarısı bukleli güzelini sanatı ile buluşturmak istiyordu. Ten ayrılsa da yürekleri bu resimde birlikte atacaktı sonsuza kadar…Tuvaline değen fırça yalnızca bir kere hareket edebildi. Devam edemedi çünkü sevdiğini son bir kez görmeli idi. Biliyordu ‘Vuslat’ artık imkânsızdı. Düğünün olacağı kiliseye gitti herkesten önce. İşte geliyordu sevdiceği, güzel demek çok az kalıyordu. Mahzun yüzünü bir kere ona çevirse idi oracıkta ölebilirdi. Göz göze geldiklerinde bir damla gözyaşı yakıp kavurdu tenlerini.
Atölyesine koştu çıldırmıştı. Aldı eline fırçasını önce sevdiğini çizmeye başladı. Hafızasının ihanetine uğramak istemiyordu. Unutmadan çizmeli idi. Ruh Eşi’ni beyazlar içinde, dokunmaya kıyamadığı bukleleri üzerinde bahar çiçekleri ile bir peri olarak resmetti. Göz göze gelmesin istedi artık kimse ile son gördüğü yüz sevdiği adam olsun istedi. O adam evet o adam KÖTÜ’ydü, içinden geldiği gibi betimledi onu da. KENDİSİ…Arkasını yasladığı, ona ihtiyaç duyduğu her an yanında olduğunu bilsin istedi. Elleri… Çaresizce kenetlendi birbirine.
Sabah oluyordu acele etmesi gerekiyordu. Artık o dün geceki Pukirev değildi. Sanatını baştan yaratıyordu bu döngünün ilk tablosu;
EŞİTSİZ EVLİLİK (Vasily Vladimirovich Pukirev)
Pukirev hayatının sonuna kadar ‘İnsan Onuru’na yakışmayan olayları resmetmiştir. İnsan akıl almaz derece de KÖTÜ olabileceği için pek bir konu sıkıntısı da çekmemiştir.
